[flipbook id=”1″]
1071 Malazgirt Zaferi ile Anadolu topraklarını mesken tutan, altı asır İslam’ın sancaktarlığını yapan, 1400 yıl öncesinden Kutlu Nebi’nin müjdesine muhatap olan; mazlumun, mağdurun, mültecinin, garibin gurebanın hamiliğini üstlenmiş yüce Türk milleti her daim dış mihrakların ve onların yerli işbirlikçilerinin hedefi olmuştur. Anadolu’yu mayalayan manevi mimarların bakiyesi ve dilinden dua düşmeyen yurdum insanının hasbi gayretleriyle bu topraklar ilelebet İslam’ın son kalesi olmaya devam edecektir. Karlofça Antlaşması ile kan kaybetmeye başlayan ve Batılı güçlerin masa manevraları, entrikaları ile gücünü yitiren Osmanlı Devleti, İstiklal şairimizin ifadesiyle “kimi yamyam kimi Hindu kimi bilmem ne bela” olan dünya devletleri karşısında Çanakkale’de bir var oluş ve diriliş mücadelesi vermiştir. Bu aziz millet, sayıca ve teçhizatça katbekat üstün olan küfrün karşısına “iman dolu” sinelerini bir aşılmaz “serhat” olarak çekmiştir. Seyyid Onbaşıların, Ezineli Yahya Çavuşların; materyalist ve pozitivist idraklere sığmayan kahramanlıkları tarihin iftihar defterlerine altın harflerle nakşedilmiştir.
Çanakkale ile başlayan diriliş destanı, bu toprakları kirli emellerinin bir platosu olarak gören dış güçlerin ve onların silahlı kuvvetlerimiz içerisine sızmış taşeron işbirlikçilerinin bu kutsal toprakları bir kan gölüne çevirmeye çalıştıkları 15 Temmuz gecesi yeniden yazılmıştır. Tankların önüne yatan vatan sevdalıları, mermiye kafa atan memleket divaneleri; yüz yıl önce cetlerinin Çanakkale’de sergilediği kahramanlık ruhunu ihya etmiştir. Ömer Halis Demir ile Seyyid Onbaşı arasında farklı asırlarda yaşamaları dışında fikren ve ruhen hiçbir fark yoktur. Bu topraklarda bayrak inmez, İstiklal Marşı dinmez.